Beetje pennen
over de foto
maandag 22 juli 1991
Has Pijnappels (links) en Peter zijn zojuist in Parijs aangekomen. Even een foto schieten bij de Eifeltoren en daarna gereed maken voor het 'Grande Départ': per fiets via het Belgische Waanrode naar het Nederlandse Wanroij. Er liggen komende nacht en dag 485 kilometers te wachten......
Een raddraaier op late leeftijd
Zaterdag 14 juli 1990.
In Frankrijk 'Le
Quatorze Juillet'.
In de Ronde van Frankrijk wordt na een rustdag de
dertiende rit verreden. Een betrekkelijke korte etappe van Villard
de Lans naar St. Étienne. In deze etappe verloor de kersverse
geletruidrager Claudio Chiapucci feitelijk de Tour, want hij was
niet opgewassen tegen de massale aanval die tegen hem werd ingezet:
hij verloor bijna 5 minuten van zijn riante voorsprong.
De Spanjaard Eduardo Chozas werd beloond voor zijn strijdlust en won de sprint
van Erik Breukink met banddikte. Onze landgenoot schoof in de
algemene rangschikking op naar de tweede plaats.......
Zaterdag 14 juli
1990.
Tijdens de live-uitzending van de touretappe belt Tijs van de
Hulsbeek naar Peter van Hout:
'Goade mit un stukske fietse?'
Met lichtelijke tegenzin komt Peter de 's morgens gemaakte afspraak na.
Zo snel had hij van Tijs geen reactie verwacht. Al tientallen jaren
fietsgek zijnde grijpt hij graag naar zijn racekarretje, maar volgt
de wedstrijden van de 'grote jongens' via zijn tv.
Vanmiddag is daar
weer zo'n wedstrijd, Villard de Lans naar St. Étienne; de
sympathieke Chiapucci is de ontdekking van de Ronde en ook Breukink
doet het wonderwel.
Zaterdagmiddag 4 uur.
De winkel van Tijs wordt door Toos gesloten. Tijs krijgt onbetaald
verlof; samen met Peter fietst hij op dat tijdstip door Siberië naar
het Limburgse, onwetend van het feit dat Eduardo Chozas op dat
moment zijn overwinningsbloemen naar zijn supporters gooit en Erik
Breukink en Mart Smeets samen wat televisie maken.
Zo'n 45 fietskilometers later.
Tijs en Peter weten dat zij vaker hun
karretjes van stal zullen halen en 'éigenlijk moesten we mar 's un
gruupke moake'. Tijs had wel wat connecties: in de Hakstraat blijkt
Gerrit van der Cruijsen eveneens fietsgek te zijn.
Na de Wanroijse
kermis
Gemaakte afspraken worden soms toch nagekomen.....
Er wordt wat los-vast
gefietst en al spoedig blijkt de zondagochtend het vaste tijdstip te
zijn.
De een na de ander sluit zich bij het groepje aan; er blijkt
werkelijk dat in Wanroij verschillende 'wilde' fietsers zijn: ook
enkele middenstanders gaan regelmatig kilometers vreten en fietsen
op zondagmorgen mee.
Er is nog een groot verschil in basisconditie;
wanneer het te snel of te ver gaat, dan scheidt pakweg de helft van
de groep zich af om via een kortere route huiswaarts te keren.
We
moeten nog alles leren behalve het animo: dat is heel duidelijk
aanwezig.
Koning Winter 90-91 komt zich melden.
Hij heeft het echter goed voor met de fanatieksten
van het clubje.
Menige zonnige zondag heeft hij in petto en dat
betekent vaak open vries- en fietsweer. Meer dan eens wordt het
Duitse Reichswald aangedaan, alsook de Brabantse en Limburgse Peel.
Iedereen leert zo langzamerhand de voorkeur fietswegen kennen.
Plannen worden gesmeed voor het fietsseizoen 1991 en dat zijn niet
de minste.
In het dorp wordt een actie gestart voor het behoud van
de Wanroijse kerktoren: Een Toren in het Oog.
Commissielid Peter van
Hout gaat geld bijeenfietsen voor 'zijn' actie: hij strooit plannen
rond dat hij binnen 24 uur van de Parijse Eifeltoren naar de
Wanroijse kerktoren zal fietsen.
Een sponsortocht van bijna 500 kilometers via
het Belgische Waanrode dient de nodige vierkante meters leisteen op
de spitse te brengen.
Het nieuws van dit voornemen verspreidt zich
snel door het dorp; hij kan nu niet meer terug.
Ook ene
Has Pijnappels hoort ervan en als goed katholiek
zijnde, met voetbalbenen, ziet hij dit voornemen ook als een
uitdaging voor hemzelf.
Contacten zijn gauw gelegd en samen stellen
zij een trainingsprogramma op met als doel de lengte van de
dagritten op te voeren tot ver boven de 300 kilometer.
Drie
leden van het clubje zijn bereid de tweede helft van Parijs-Wanroij
mee te fietsen. Gerrit van der Cruijsen,
Cees Graat en Henry Ebben zullen Has en Peter vanaf
de Belgisch-Franse grens 'uit de wind rijden'.
Het hele voorjaar
1991
Die periode staat bij deze mensen in het teken van voorbereiding en
organisatie van dit fietsgebeuren.
Er moet gezorgd worden voor
sponsoring van vervoer, kleding, voeding. Er dient verzorging
aanwezig te zijn. Talloze problemen steken de kop op, maar kunnen na
de nodige besprekingen en grote inzet van derden opgelost worden.
Thijs Hendriks, die later officieel sponsor van de fietsclub zal
worden, is dan al bereid een flinke duit in het zakje te doen wat
betreft kleding, vervoer en materiaal.
De onderlinge verstandhouding
wordt beter en beter. Niet alleen zijn er contacten op het stalen
ros, maar ook de gezelligheid met een stevig glas bier wordt niet
gemeden.
Een verjaardag wordt vanaf nu volgens een ongeschreven wet
steevast gevierd: uitbundig of bescheiden, de stemming is in beide
gevallen altijd voortreffelijk. Niet zelden wordt op de
zondagochtend gestart met nog dikke ogen en schorre stem.
Hoofdpijn
valt van de gezichten te lezen. Maar ze zijn aanwezig onder het
motto van 'WKZ-Kof': Wie Kan Zuupe, Kan ook fietse!
Met het lengen van de dagen worden ook de afstanden groter.
De eerste echte grote rit zal
door Has nooit vergeten worden en ook Gerrit van der Cruijsen gaat
op Hemelvaartsdag 1991 een persoonlijk record in zijn boeken
bijschrijven. Nooit was voor hem een gefietste afstand groter dan
100 km. Na genoemde dag schreef hij 287 km op zijn fietscomputer
en wist hij dat de werkelijkheid van de Mergellandroute heel en heel
anders was dan de groengele kronkelweg op zijn kleine en in de vouw
gescheurde landkaartje van Zuid-Limburg. Ook kent hij sindsdien alle kleuren van de regenboog: hij heeft ze zelf gezien aan een hemel, waarvan hij dacht dat het een doedelzak was......
.jpg)
Zomer 1991.
Een bedrag van 15.300 gulden is voor de toren als Has en Peter in
hun opzet slagen. Het totaal groeit de dagen erna nog tot boven de 22.000 gulden....
Maar er staat meer op het spel, veel meer.
De
'eeuwige roem' of de grote afgang; althans zo wordt het gevoeld.
Tegen middernacht van dinsdag 23 juli worden in het diepe duister
van lichtstad Parijs de laatste voorbereidingen getroffen. Een warm
fietsjack, verlichting op de fiets, volgauto en camper startklaar,
fietscomputer op 'nul'.
De accu was voor meer dan 100 procent
opgeladen, ze waren er klaar voor.
.jpg)
485 kilometer later kreeg:
- de toren de nodige vierkante meters leisteen,
- het Wanroijs Gedoe een waardig slot,
- het publiek waarop ze had gewacht,
- de fietsploeg een groots applaus,
- Tijs van de Hulsbeek spijt dat hij
niet was meegegaan,
- Den Herberg het erg druk.
Ook Has en Peter
lustten er nog meer dan één: de accu was nog niet helemaal
leeg.......
.jpg)
Met de 'eeuwige roem' bleek het achteraf toch wel mee te vallen.
Eerlijk gezegd verbleekte
het bij het verhaal van de sauna, later in het jaar. Fietsers houden
wel van een rondje sauna, althans wel tijdens dat fietsweekend in
Valkenburg.
De maand september leent zich prima voor een bezoek aan
de vele kroegen en disco's in het mondaine toeristenstadje. Zeker
wanneer de echtgenoten daar niet zijn.
Man, wat hebben we echt
genoten.
Een dansje hier, een praatje daar en een stropdasje om:
Holland Casino, vijfduizend gulden bleek achteraf toch maar tweevijftig waard te zijn.
Een pilsje was nog duurder.
Het
saunaverhaal vertel ik u later wel eens in een ongecensureerde
uitvoering.
O ja, we hebben dat weekend ook nog wat gefietst.......