Maandagmail
Over de foto en zo
30 maart 2020
Het is 1974. Maria en ik kennen elkaar ruim een jaar en we besluiten samen op vakantie te gaan met mijn auto, een bordeauxrode Mini.
Ons doel was om een rondreis te maken van een dag of 10 en elke dag een jeugdherberg of een klein hotelletje of pension te zoeken om te kunnen overnachten.
Zo reisden we via België en Luxemburg naar de Franse Elzas. Daar staken we over naar Zwitserland en via Liechtenstein belandden we in het Oostenrijkse Tirol.
Een simpele vraag aan Maria aan het einde van de middag van 'Gaan we linksaf of rechtsaf
iets zoeken?' werd beantwoord met 'rechtsaf'.
We kwamen in een doodlopend hooggebergtedal, het toen en nu nog vrij onbekende Pitztal. In het piepkleine gehucht Neurur op bijna 1500 meter hoogte vonden we een groen bord 'Zimmer frei': Bergpension Siggi. We brachten er een jaar later onze huwelijksreis door en kwamen er daarna vrijwel elk jaar terug...
Al die jaren gaven ons voldoende foto's om de hieronder genoemde 'Wir kommen bei Siggi zurück-film' in 2020 samen te stellen. Kijk en geniet!
Onzinnig zingen
Beste vrienden en vriendinnen van ÉgeWies,
Maandagmail….. Alweer…. De derde in de reeks van mijn voorgenomen plan, nadat ik mijn allereerste schreef nu twee weken geleden.
Waarom eigenlijk?
We volgen immers allemaal en ook dagelijks van uur tot uur het grote nieuws vanuit de hele wereld en het nog grotere nieuws uit ons eigen land, uit ons Brabant; hier in ons Oost-Brabant…
En we schrikken van wat we juist niet willen horen van onze meest directe omgeving: het onvoorstelbare nieuws, het ongelooflijke nieuws waarvan niet uitgesproken woorden ons zeggen dat het de keiharde waarheid is…
Onze secretaris Frans houdt ons ÉgeWies keurig op de hoogte. Complimenten! Hiervoor is dus mijn maandagmail – intussen al maandagmiddagmail – geen toegevoegde waarde meer.
Toch wil ik graag, ook namens Maria, proberen om iedereen een hart onder de riem te steken.
De mensen die getroffen worden met tegenslag bij henzelf of bij hun naasten.
De mensen voor wie de huidige uren, dagen en weken zo uitzichtloos lijken en misschien ook werkelijk uitzichtloos zijn.
Ik hoef geen namen te noemen. Ik weet dat we het allemaal wel weten. Ze leven bij iedereen van ons in onze gedachten!
Want zo heb ik ÉgeWies leren kennen, al veel jaren geleden: een heel sterke betrokkenheid en verbondenheid bij het verdriet en de vreugde van onze medeleden. Verbondenheid door een bemoedigend schouderklopje, een begrijpende blik in de ogen, een goed bedoeld woordje, een kaartje en soms een kaarsje, een bezoekje, een bloemetje, een liedje, een ÉgeWies liedje…
En dát alles wil ik jullie en iedereen die het moeilijk heeft en die daar steun aan heeft van harte toewensen! Vanuit de grond van mijn hart!
Het bovenstaande geeft al antwoord op mijn vraag aan het begin van mijn maandagmail:
Waarom eigenlijk?
Maar natuurlijk wil ik ook graag de betrokkenheid en verbondenheid in stand houden binnen ons koor, met name voor wat wij wekelijks deden en weer gauw hopen te doen: zingen vanuit ons hart omdat we er plezier aan beleven!
Laten we tegen beter weten in hopen dat we weer heel snel aan de slag kunnen gaan…
In mijn eerste twee maandagmails schreef ik jullie over mijn hobby’s buiten ÉgeWies. Dat zijn er toch wel wat en wat dat betreft hou ik het best nog wel wat maandagen vol… Ik heb er nu toch wel tijd voor; voor die hobby’s bedoel ik dan.
Maar soms kan een leuke hobby je tot onzinnige daden brengen. Zo ook mij…
Al jaren probeer ik van onze vakanties leuke videofilms te maken. Voor mij een hobby die erg mooi is om te doen, maar het vraagt heel erg veel tijd en geduld. Ontzettend (en soms te) veel tijd…
Maar omdat ik denk nu wel wat tijd te hebben ben ik afgelopen week aan de slag gegaan om met Maria samen een lied te zingen, dat op te nemen en daarbij bewegende foto’s toe te voegen voor een leuke videoclip.
Het lied is een soort litanie waarvoor ik in 1981 in ‘ons’ pension in Oostenrijk een Duitse tekst geschreven heb.
Ik dacht het leuk te vinden om dat lied eens te voorzien van oude vakantiefoto’s van al die jaren - inmiddels al meer dan 45 - dat wij in ‘ons’ pension komen.
Uren, uren en uren werk… Foto’s uitzoeken, scannen, want vroeger was niks digitaal, monteren met de computer, passend maken op de zang, foutjes verbeteren, weer een keer afluisteren en bekijken, en ga maar door!
En dan; de voldoening is groot!
Afgelopen zaterdag zette ik het bij al mijn andere filmpjes op YouTube, zoals ik dat ook wel eens deed voor ÉgeWies!
En zaterdagavond ging ik het als bezoeker van YouTube maar eens opzoeken en beluisteren. En zie en hoor en verbaas je: daar vond ik al een eerdere versie van het lied door Maria en mij gezongen.
Over onzinnige daden gesproken…
Kijk, luister en doe een poging om ervan te genieten!
‘Wir kommen bei Siggi zurück’ (de al bestaande versie) klik op: https://www.youtube.com/watch?v=vMHAZVIyTpg
‘Wir kommen bei Siggi zurück’ (de onzinnige versie van deze week) klik op: https://www.youtube.com/watch?v=XRxSR32XEzw
En als je toch bezig bent met het bezoeken van mijn filmpjes… Misschien vind je nog wat steun bij dit prachtige lied van Gerard van Maasakkers over de processie van Valkenswaard naar Handel (mijn geboorteplaats), waarbij ik een paar jaar geleden een aantal videobeelden gemonteerd heb.
Salve Regina; klik op: https://www.youtube.com/watch?v=DLoTt787gD0
Ik wens jullie wederom een zonnige week toe met een begin van positieve wendingen naar de nabije toekomst!
Tot wèrus,
Peter