Maandagmail
Over de foto en zo
1 juni 2020
En plotseling beseffen we dat corona niet onze enige vijand is. Een treurige tijd wereldwijd bereikt een dieptepunt voor de huwelijkspartner van Dilia, (klein)kinderen, familie en vrienden, maar ook voor alle Vrienden van ÉgeWies.
Dilia overlijdt aan een onverbiddelijke en onvoorziene hersenziekte.
Verslagen neuriën wij tijdens haar afscheid 'From the time you say goodbye'.
In Memoriam
– – Huilen om jou is nóóit te laat – –
Beste Màn, (klein)kinderen, familie en vrienden van Dilia;
beste iedereen die haar een warm hart toedraagt,
beste Vrienden van ÉgeWies.
Vóóraan! Helemaal vóóraan, rechts. Altijd nóg één stapje verder naar voren dan gevraagd; precies zoals een rechtsbuiten het betaamt.
Vanaf die plek zong Dilia elke maandagavond met ons samen het ÉgeWies repertoir. Week na week, maand na maand en jaar na jaar! Totdat corona het repeteren van ons koor onmogelijk maakte.
Och, het zou zeker niet zo heel lang gaan duren, dachten we optimistisch. We zouden elkaar gauw genoeg weer zien; daar waren wij en ook Dilia van overtuigd.
Dilia was niet alleen de rechtsbuiten van het koor. Zij was ook de spits van ÉgeWies.
En precies zoals een spitsspeler tijdens het voetbalspel de voorhoede controleert en dirigeert, zo handelde Dilia binnen het koor. Háár koor, dat zovéél voor haar betekende, werd helemaal door haar gecontroleerd en… Nou ja, het dirigeren liet zij aan een ander over.
En hiermee houdt de vergelijking met het sportieve grootste Nederlands volksvermaak, dat voetbal heet, op.
– – ÉgeWies is haar alles – –
Het is 27 oktober 2005; de dag dat gezelligheidskoor ÉgeWies uit Wanroij het leven ziet bij haar geboorte tijdens een kraambijeenkomst van een kleine twintigtal belangstellenden. Allemaal willen zij zingen; gezéllig zingen, met elkaar zingen; smartlappen, meerstemmig, Duits, dialect, jaren 60.
En één van die belangstellenden is Dilia!
Vanaf die allereerste ÉgeWieze avond zet Dilia zich in, samen met enkele andere medezangers, om het gezelligheidskoor-in-wording los van de grond te krijgen.
En dat gaat lukken en zelfs méér dan dat! Het gaat een eigen ÉgeWies leven leiden.
Natuurlijk wordt er tijdens die oprichtingsfase een bestuur gevormd en al heel gauw maakt Dilia hiervan deel uit. En niet zomaar een ‘bestuurslid’. Dilia is heel actief en betrokken bij haar koor. Ze geeft antwoord op vragen die nog gesteld moeten worden; ze regelt zaken voordat het haar gevraagd wordt om te doen. Dát is Dilia! En dit is haar manier om andere bestuursleden veel werk uit handen te nemen.
Dilia verzorgt bijna vijftien jaar lang de repertoiremappen met liedjes voor leden en aankomende leden.
En na in overleg benoemd te worden tot ‘hoofd van de koffieschenkgroep’ kom je een even zo lange tijd tijdens de repetitiepauze figuurlijk nóóit, maar letterlijk áltijd bij Dilia ‘op de koffie’! Elke maandagavond weer…
De week is voor Dilia te lang én te kort tegelijk.
Te lang moet zij wachten op de volgende maandagavond van wéér een repetitie en alweer de gezelligheid rondom het zingen en rondom ÉgeWies.
Te kort, veel te kort, want er moet zoveel gedaan worden: de uren van verzamelen van foto’s van optredens en deze een plekje geven in het archief, samen met een verhaaltje van wetenswaardigheden, de liederenbundels en de hoesjes, het beheer van de ÉgeWies tassen en het vaandel, dat door haar een plekje krijgt tijdens optredens.
Álles moet geregeld zijn voor zo’n optreden, voor een repetitie.
Niet zelden komt het voor dat de rood-zwarte doeken voor de aankleding van het podium nog gestreken moeten worden. De koorleden zullen immers in een mooi en passend ÉgeWies decor moeten staan; ze moeten zich prettig voelen. Ze moeten voelen dat er aandacht voor hen is, speciale aandacht ook – haar mooie zwakte – voor de oudere leden van ÉgeWies. Dat is Dilia óók!
Het komt allemaal het plezier in het zingen ten goede.
Als lid van de muziekcommissie weet Dilia feilloos haar grote voorkeur van bepaalde liedjes aan de muzikaal leider kenbaar te maken.
Corry Konings! ‘Huilen is voor jou te laat’! En later de ‘Koningsmedley’… Háár ‘Koningsmedley’.
“Wat zien we jou stralen Dilia; wij allemaal!”
– – Een kaart van Dilia – –
Maar Dilia liet óns ook stralen.
Altijd was er die kaart - een door Dilia zelf handgemaakte kaart - waarmee ze bij bijzondere gelegenheden een felicitatie of een blijk van medeleven, bij rouw en trouw en jubilea, namens het koor overbracht naar een betrokkene, vaak met een door haar gekozen, leuke attentie.
Een simpel gebaar, maar groots gewaardeerd door allen die het in al die jaren mochten ontvangen!
En dan komt die laatste kaart. Háár láátste kaart, onverwacht, terwijl iedereen wist dat die toch wel komen zou; hoe onbegrijpelijk ook.
In aanwezigheid van haar naasten en meest dierbaren, werd haar geliefde muziek van Corry en van haar ÉgeWies steeds meer overstemd door het naderende en onvermijdelijke slotakkoord dat in mineur zou gaan eindigen.
We begrepen het pas na het lezen van háár láátste kaart. Maar we kunnen het niet snappen. Nooit! We snáppen het niet….
Beste Dilia,
Graag zouden wij jou een kaart terugsturen. Juist nu!
Jouw plekje binnen ons koor, dat ene stapje verder naar voren dan rechtsbuiten, het zal leeg blijven straks. Jouw koor en jouw publiek zal jouw glimlach gaan missen, voor altijd!
Straks als wij weer mógen, maar ook kúnnen zingen, dan zal die glimlach een eeuwige herinnering aan jou zijn.
Dank je wel voor wat je allemaal aan ons koor kon en wilde geven.
Wij hopen dat jij met wat je was een troost zult zijn voor ons, maar veel meer nog voor al jouw méést dierbaren.
Dierbaren, waaraan we ons ook willen ‘loate heure’ met ‘De Roos’ en met de ‘Koningsmedley’, waarmee we jou dan gaan toezingen.
Dát zal ónze muzikale kaart zijn die we aan jou zullen sturen! Mét een traan in ons hart!
Want ook wij weten: ‘Huilen om jou is nóóit te laat….’
Tot ooit.
Peter