Maandagmail
Over de foto en zo
22 februari 2021
We zien hier een foto van 'mijn Tascam', die in onderstaande maandagmail van deze week zo'n belangrijke rol speelt.
Ik kocht dit opname apparaat met zijn 143 knopjes, schuiven en drukkers, om mezelf te kunnen plezieren met het maken van digitale opnames. Gewoon om een liedje op te nemen, instrumenten erbij te voegen of achtergrondcommentaar te bewerken voor onze vakantiefilms.
Ruim voor de gemeenteraadsverkiezingen in 2014 heb ik 'mijn Tascam' echter ingezet, om de gemeentelijke politieke partij Sint Anthonis Nu de mogelijkheid te geven om op haar gewenste manier campagne te kunnen voeren voor die verkiezingen.
'Mijn Tascam' was de basis voor de videoclip van 'Sint Anthonis Nu Voor Jou', dat korte tijd grote landelijke bekendheid genoot, maar ook gevolgen zou hebben voor ÉgeWies en dus ook een nog te schrijven volgende maandagmail.
Sint Anthonis Nu Voor Jou
Beste mensen van ÉgeWies,
Lente! Vandaag en gisteren en ook de hele week die komt.
Mijn fiets staat te foeken om de garage uit te springen. Elke dag nu! Eergisteren heb ik hem van zijn slot bevrijd en toen heb ik ook die vervelende achterband geplakt, die, volgens mijn maandagmails van eind november, steeds opnieuw opgepompt moest worden. Je weet wel, toen ik met al dat herfstweer een rondje Mill ging fietsen, omdat ik uitgedaagd werd door een grijs briefje in mijn brievenbus. Een briefje zonder afzender. (Ik weet inmiddels wél welk gewaardeerd lid mij die post bracht, maar nee, ik zal háár naam niet noemen.)
Ik heb toen tijdens die fietstochtjes een nieuwe, maar toch heel oude Mariakapel ontdekt, die de Millse samenstellers van dat rondje Mill gewoon vergeten waren.
De Gelderlander sprak er volgens mij afgelopen zaterdag nog over. Ik las immers ‘s morgens die grote krantenkop, die over de hele pagina uitgesmeerd was: Op zoek naar de ideale Maria.
Hebben jullie het gezien? Gelezen? Ik wel, die kop dan tenminste; het overige komt nog.
Ik werd zaterdagmorgen al vroeg voor mijn doen wakker gewhatsappt door Gerrit! (Nee, dit keer niet de uit mijn maandagmail bekende Gimmertse Gerrit, maar Hakse Gerrit uit Wanroij.)
Hakse Gerrit is óók getrouwd met een Maria, net als ik. En Gerrit whatsappte me al veel te vroeg een foto van die krantenkop van Op zoek naar de ideale Maria, waar hij zelf speciaal voor mij onder schreef: ‘Volgens mij hoeven wij allebei niet meer te zoeken!’
Natuurlijk heb ik hem laten weten dat dit helemaal klopte. Maar voor alle zekerheid neem ik me voor om dat artikel uit De Gelderlander na het weekeinde toch maar eens helemaal te gaan lezen…
Zo, het begin is er weer van deze eerste maandagmail van toch al wel de tweede lente in haar bestaan. Ik weet nu precies wat ik zal gaan schrijven vandaag. En dat komt niet al te vaak voor.
Het ligt namelijk aan mijn Tascam, die in onze huiskamer al bijna een week op tafel staat. Mijn Tascam is een soort van Philipsapparaat, maar dan niet van Philips, maar van Tascam. Op mijn Tascam zitten 143 knopjes, schuiven en drukkers. Ik weet het zeker, want ik heb ze net geteld; hij staat immers ook nu nog steeds op de tafel.
Je kunt er ook nog een stel microfoons en koptelefoons op aansluiten en dan kun je zingen en spelen wat je wilt en het klinkt allemaal bijna even mooi. Want daar zorgt Tascam wel voor! En dat alles kun je dan opnemen en later weer laten horen. Een soort van nieuwerwetse bandrecorder of cassetterecorder, zoals we die nog van vroeger kennen, maar dan wel veel anders.
En met mijn Tascam was ik al bijna een week aan het knoeien, samen met nog een gewaardeerd bassig ÉgeWies lid. Je mag van de freule immers maar één bezoeker per dag ontvangen tegenwoordig. En mijn Tascam moet nog een liedje opnemen binnenkort. Maar dit even terzijde; daarover schrijf ik later wel iets meer, net als toen over ‘Zij Aan Zij’.
Dat Tascam apparaat is inmiddels al jaren en jaren oud en daaraan moest ik dus denken, omdat de geschiedenis zich herhaalt…
Ook tóen was het kort voor de verkiezingen en het gebeurde ook toen carnaval voorbij was. En ja, ook ons gezelligheidskoor ÉgeWies mocht uiteindelijk een fris rolletje meespelen in het schrijven van die geschiedenis.
Het was in 2013, eind 2013 zelfs, en er werd al regelmatig gesproken over de komende gemeenteraadsverkiezingen.
En net als nu bij de komende landelijke verkiezingen, maakten de gemeentelijke partijen zich op om uitgebreid ‘campagne’ te gaan voeren. Stemmen binnenhalen, met als doel om een zetel méér in de gemeenteraad te veroveren. En één van die partijen was SAN, Sint Anthonis Nu. Dat laatste ‘Nu’ was dus eigenlijk ‘Toen’ in 2014, want op 14 maart van dat jaar waren die gemeenteraadsverkiezingen.
In het najaar van 2013 werd ik gebeld door een SAN’er met de vraag of ik misschien een tekst wilde schrijven voor een liedje. Hij kon zich namelijk nog goed het succes herinneren van bijna twee jaar eerder met Doe Normaal Man en hij wist ook, dat ik dat lied geschreven had. De SAN’er vertelde me, dat de partij met een bekend lied campagne wilde gaan voeren binnen de gemeentegrenzen, om daardoor meer steun te krijgen om de SAN’se idealen te kunnen verwezenlijken. De SAN’er nodigde mij uit bij hem thuis om daar uitgebreid samen over te praten. Een tekst schrijven voor hun lied zou ik volgens hem en de hele partij wel kunnen. Over partijdigheid gesproken!
Hoewel ik absoluut geen politicus ben, voelde ik me toch wel gestreeld met zijn vraag en ook met al hun SAN’se idealen kon ik me best wel verenigen.
Ik schreef daarop met veel moeite een tekst, waarin vrijwel alle actiepunten van SAN zich lieten zien. Op een melodie van een bekend lied van Frans Duijts, maar wel gewoon in het Nederlands dus… Ook jullie van ÉgeWies kennen dit lied zeker wel: Jij denkt maar dat je alles mag van mij. En dat mocht ik dus ook van die SAN’er.
Na twee weken was mijn partijdige opdracht klaar. Tenminste dat dacht ik!
De Sintunnisse partij was in elk geval enthousiast genoeg en ze dachten erover na, hoe het lied bekendheid te kunnen geven binnen alle dorpen van de gemeente Sint Anthonis. Hun ideeën werden al gauw met mij gedeeld: Internet, YouTube, Facebook… En alle SAN’se partijleden, inclusief de partijleider en de wethouder, zouden het zélf gaan zingen. Tjakka!
En toen ik dat hoorde, ja toen moest ik denken aan de 143 knopjes, schuiven en drukkers op mijn Tascam… Plan A kreeg weeën en begon aan haar bevalling.
Ik zag het al helemaal voor me: geen enkele gemeentenaar zou nog op een andere partij stemmen dan die van Sint Anthonis Nu. Want nú ging het gebeuren: de actiepunten en idealen zouden door de partijleden zelf muzikaal en met vol overtuiging de gemeentelijke ether ingesmeten worden!
De Raadzaal van het voormalige Wanroijse gemeentehuis en huidige Raadhuis, werd afgehuurd – hoe kan het treffender – voor een ‘studio’-opname door de toekomstige raadsleden van het lied ‘Sint Anthonis Nu Voor Jou’.
Alle partijleden waren op die bewuste avond aanwezig. Koptelefoons en microfoons waren aangesloten. De teksten stonden op standaardjes. De koffie stond onder handbereik, al werden een paar kopjes vervangen door bierglazen. Alcohol is immers goed tegen stress en nervositeit. De stemming was uitermate joviaal, beter dan in welke Tweede Kamer dan ook, en ook meer dan uitgelaten. Ik was benieuwd of dat ook nog zo zou zijn na de stemming op de komende 14e maart van 2014…
Mijn Tascam stond met al zijn 143 knopjes te trillen van de aanwezige spanning.
En ik ook…
De avond werd volgens alle partijleden een groot succes. Een schitterende opname vonden ze het, ook al hadden ze het resultaat nog niet eens kunnen horen, maar dat ging ook niet anders. Er werden na afloop nog meer koffiekopjes ingeruild voor glaasjes die avond. Alcohol is immers ook lekker zónder stress en nervositeit.
Alleen ik niet, ik hield het bij koffie; zwart en sterk. Ik had namelijk zo mijn bedenkingen; twijfels…
Thuisgekomen luisterde ik diezelfde avond nog in alle rust naar het resultaat. Koptelefoon op en na het draaien en drukken en schuiven met bijna alle 143 knopjes hoorde óns Maria plotseling een diepe, maar heldere zucht bij mij ontsnappen. Nondeju…!
Mijn Tascam had toch te weinig mogelijkheden om daar nog iets van te kunnen maken. Zelfs de toegevoegde galm, die werkelijk klonk als een kerkelijk kerstconcert, kon het partijdige gezang geen opfrisbeurt meegeven.
Ik keek nog eens naar de actiepunten van SAN, maar kon helaas niks vinden over plannen om het zangonderwijs binnen de gemeente op een hoger plan te brengen.
Ik nam me voor om dat hogere plan dan maar zelf te bedenken: Plan B! Een glaasje bier tegen stress en nervositeit zou ook mij nu daarbij zeker wel helpen…
De week na het – in mijn ogen, maar veel meer nog in mijn oren – raadzaaldrama was plan B gereed en het kratje Brand leeg, ook al was het branderig gevoel nog niet helemaal bij mij verdwenen.
Ik besloot de hulp van ÉgeWies in te roepen. Een paar frisse vrouwen- en enkele diepe mannenstemmen zouden mijn Tascam veel plezier doen. En mij ook, want ik kon de raadzielige opname van het SAN-koor heel stiekem en in alle geheim opkleuren met ‘Un bietje ÉgeWies’. De gemeenteraadsverkiezingen van 14 maart zouden dan gewoon door kunnen gaan, ook al wist ik toen nog niet, dat er ook nog een derde kindje geboren moest worden. Plan C…
Het was inmiddels januari 2014 en Sint Anthonis Nu piekerde nu over de vraag hoe het lied op Internet, YouTube en Facebook het meeste tot zijn recht zou komen en de SAN-verkiezingscampagne kon laten slagen. Alle inwoners van de gemeente, in alle dorpen, moesten toch kennismaken met het door SAN gemaakte geweldige campagnelied. Maar wie gaat er nou naar YouTube luisteren als daar enkel een liedje te horen is, zonder ook maar iets te zien. En SAN wist dat elke artiest altijd gebruik maakt van een passende videoclip. Als voorbeeld werd nog eens Doe Normaal Man aangehaald en ‘of ik daar een oplossing voor wist’.
Plan C groeide snel in mijn kraamkliniek. Ik knutselde immers al regelmatig aan onze eigen video gefilmde vakantiefilms; door te knippen en te monteren, muziek en titels en commentaar toe te voegen. Als een echte Paul Verhoeven! Nee, ik bedoel niet de broer van onze gewaardeerde ‘sik’. Die Paul had het immers veel te druk met zijn eigen burgemeesters taken voor de komende verkiezingen.
Nee, ik bedoel filmregisseur Paul. Ik dacht: een filmpje maken, waarop de SAN’ers hun eigen hit ‘Sint Anthonis Nu Voor Jou’ playbacken als in Henny Huismans gelijknamige show, dát moet mij lukken.
En op een januari frisse zaterdagmorgen zou ik met filmcamera en cassetterecorder op vele plaatsen binnen de gemeente gaan filmen en de hele politieke partij laten playbacken op hun eigen lied, dat op de cassetterecorder, buiten beeld, werd afgespeeld. Maar een heleboel actiepunten werden dus duidelijk in beeld gebracht: de woningbouw binnen de gemeente, het onderwijs (helaas zonder aandacht voor muziek) en de zorg voor de ouderen. Alle plaatsnaambordjes, maar ook een swingende wethouder en co, een briljant playbekkende SAN-voorzitter, lijsttrekker of weet ik wat (je ziet, ik ben geen politicus) en uitermate met de lippen bewegende partijleden! Alle beelden monteerde ik met diezelfde lippen synchroon op hun heuse hit ‘Sint Anthonis Nu Voor Jou’.
De campagne kon beginnen. De partij slingerde - wat zeg ik: smeet - hun eigen videoclip de gemeentelijke ether in: Internet, YouTube, Facebook…
Het gevolg? Nou, het sloeg aan bij velen, het sloeg ook niet aan bij velen. Zoals dus een verkiezingscampagne betaamt. Maar aandacht, nou, dat kreeg SAN! En hoe??
En een leermoment kreeg het eveneens, namelijk dat de gemeentelijke ether geen gemeentegrenzen kent!
Binnen enkele dagen stond de gemeente Sint Anthonis landelijk op de kaart. Binnen enkele dagen werd het YouTube filmpje tienduizenden keren bekeken en gehoord. En het ging maar door: het NOS journaal vertoonde flitsen uit het lied met een interview met de lijsttrekker. De SAN’se campagne werd vergeleken met die uit andere Nederlandse gemeenten en op wel of geen waarde geschat. In elk politiek praatprogramma op tv werd Sint Anthonis Nu besproken en vooraf aangekondigd. Met fragmenten uit de videoclip; hún lied! Positief, negatief, ik weet het niet, maar wel ver weg over het doel heen geschoten!
En dat alleen mede dankzij de fleurige opfrisbeurt van ‘Un Bietje ÉgeWies’. Van plan B…
Ik was echt blij, heel echt blij, dat nergens mijn naam genoemd werd. Gelukkig!
Hoewel…
Begin maart van dat jaar, zo tegen de verkiezingen aan, kreeg ik wéér een telefoontje.
Ditmaal niet van een of andere SAN’er, maar van BNN-VARA, de televisiezenders, die twee maanden eerder gefuseerd waren.
‘Of ik voor hun omroep een videoclip kon maken van een door mij gekozen liedje…’
Ik vertel het jullie een volgende keer. Ik heb immers nog meer te doen, want mijn Tascam staat immers nog steeds met zijn 143 knopjes op tafel te wachten op een nieuwe opname.
En in de keuken ligt al vanaf zaterdag ook De Gelderlander te wachten om verder gelezen te worden. Ook al heb ik het gisteravond al op tv gezien, ik moet het toch nog even nalezen in De Gelderlander: Op zoek naar de ideale Maria.
Gewoon voor de zekerheid. Om zeker te weten of ik nog verder moet zoeken…
Tot wèrus
en geloof met mij, dat geen freule ons uit elkaar kan drijven!
Peter