Maandagmail
Over de foto en zo
19 april 2021
Zouden we dan eindelijk het einde van de tunnel snel dichterbij zien komen? Het licht zien?
Sommige zaken wijzen daar wel op: persconferenties van Rutte en De Jonge, de stijgende vaccinatielijn, de roep om einde lockdown. Maar het aantal dagelijkse besmettingen maken alles nog onzeker en onbetrouwbaar.
Tijd voor mij om vandaag weer eens in de latere geschiedenis van ÉgeWies te duiken. Door alle maandagmails heen vormt dit van het gezelligheidskoor, van ontstaan tot heden, hierin een rode draad.
Vandaag is het ook mijn 50ste maandagmail sinds het begin van de pandemie, die ook bij alle koorleden zo'n weerslag geeft. Ik vier dit moment als een klein feestje, heel klein, want mijn lijfspreuk voldoet al maanden niet meer aan wat deze belooft:
'Het leven is een groot feest, maar je moet wel zelf de slingers hangen!'
ÉgeWies loat van zich heure
Beste mensen van ÉgeWies,
Vandaag vier ik een klein feestje!
Eigenlijk is dát al meer dan schromelijk overdreven, want ik heb geen taart in de koelkast, geen slingers gehangen, of niks. En volgens mijn lijfspreuk – ik heb die overigens zelf niet bedacht hoor – moet dat laatste toch wel: ‘Het leven is één groot feest, maar je moet wel zelf de slingers hangen!’
En dat heb ik dus vandaag niet gedaan, want die lijfspreuk heeft niets om het lijf; daar ben ik achter gekomen. Het leven is immers niet altijd een groot feest. Kijk maar eens naar afgelopen jaar, kijk maar eens naar de freule, kijk maar eens om je heen, kijk maar eens naar ons koor. Luister eens naar ons koor…
Nóg zo’n spreuk! Geen lijfspreuk, dat niet, maar deze heb ik wél zelf bedacht, want dat was immers niet zo moeilijk, hij was er gewoon ineens: ‘ÉgeWies loat van zich heure…’
En als je nu goed luistert, wat hoor je dan? Niets!
Bij mijn weten hoort alleen Has iets. Has, je weet wel, ons mannelijk lid (wat klinkt dat raar hoor!), die elk jaar rond kerstmis voor ons toneelmeester speelde als wij met ‘Kerst op ’t Plein’ van ons ‘liete heure’.
Volgens mij is Has echt de enige die luistert en iets hoort van ons koor. Hij heeft me immers al vaker dan eens verteld, dat hij altijd onze cd afspeelt als hij onder de douche staat of zich in zijn infrarode saunacabine zit op te warmen. Bij elke wasbeurt hoort hij ons weer vanaf onze cd ‘ÉgeWies loat van zich heure…’.
Ik hoop wel dat het klopt wat Has mij vertelde. En ik hoop ook dat hij zich regelmatig blijft wassen…
Dat feestje, wat ik dus vandaag vier, is niet het vermelden waard. Zo klein en onbeduidend. Geen taart of slingers met lijfspreuken, geen zang, geen proost, geen… Alleen het getal ‘50’ doet mij vandaag in de feesthouding paraderen, maar veel stemming is er niet! Geen polonaise, want dat is geen gezicht met mijn handjes op mijn eigen schouders. En Maria verklaart me voor gek…
Ik vier vandaag mijn 50ste maandagmail sinds de allereerste wandaden van de freule. De maandagmail die jullie nu te lezen.
50! Het is een leeftijd waarop Abraham of Sarah op bezoek komen en iedereen nog vele jaren erbij toewenst…
50! Het hangt vaak in grote cijfers en in goud geschreven aan menig voordeur en iedereen wenst het huwelijkspaar er nog vele jaren bij.
50! De maximale snelheid in de bebouwde kom en voor vele hardrijders is dat nog lang niet genoeg.
50plus! De politieke partij die met de ‘plus’ laat zien dat ‘50’ ook lang niet genoeg is.
50! Maandagmails… Dat zou toch eigenlijk wel méér dan genoeg moeten zijn.
Genoeg om definitief van de freule op haar bezemsteel af te zijn en ik en niemand haar absoluut geen extra jaar meer wil toewensen.
Dat is mijn kleine taart- en slingerloze feestje op deze regendag van vandaag: afscheid nemen van de freule en vooruit kijken om ons weer te horen zingen.
Wat mij betreft gaat dit bij mij lukken. Vandaag nog! Vanmiddag om half twee zal een ongetwijfeld lieftallige verpleegkundige de eerste Pfizernaald in mijn bovenarm gaan prikken! Ik ben er klaar voor! Bijna! Even deze 50ste maandagmail afmaken…
‘ÉgeWies loat van zich heure…’
Ik was niet de enige en misschien ook niet de eerste die hierover nadacht.
Ik had er al eens over gesproken met de voorzitter van toen. Van die voorzitter wiens vóór- en achternaam ik nog nooit in mijn vorige 49 maandagmails opgeschreven had. Die voorzitter van vraag 25 van die maandagmelige quiz rond de Peternoster worstenbroodjes en Zirbenschnaps.
ÉgeWieze voorzitter van 2012 tot 2015: Dedde! Van het toenmalige ‘Technische Montagebedrijf Hoekstra’, dat één van de vijf sponsoren was van onze ‘ÉgeWieze’ schoudertas voor alle leden! Nog steeds ligt die tas bij jullie ergens boven of beneden te wachten om jou weer om je schouder naar onze ‘eerste repetitie sinds’ te gaan begeleiden.
Over die tas gesproken; het zou niet eerlijk zijn om onze andere sponsoren van onze tas niet te gaan noemen. Een beetje sluikreclame in een maandagmail als deze moet kunnen. We waren en we zijn immers nog steeds blij met die tas om onszelf te kunnen tonen tijdens een optreden, of niet dan? Onszelf promoten met schoudervulling.
Het was een investering, die ons nu nog laat zien, dat wij bij elkaar horen, dat wij er samen zijn voor elkaar, dat wij allemaal ÉgeWies zijn.
Het leven is immers een groot feest, als jij tenminste zelf de slingers wilt hangen. En dat geldt ook voor schoudertassen…
Sponsor Tien! Tien (10) Wientjens, onze eigen ÉgeWies zingende diamantair-in-bijna-ruste, want ‘10’ staat nog altijd klaar voor ÉgeWies. Altijd! En met zijn onmisbare sponsorbijdrage ‘schitteren we met zo’n tas als een zwarte diamant’.
Sponsor Lelivelt! Schildersbedrijf Lelivelt: ‘Met deze tas komen we goed uit de verf’. Is het deze tas die die ons herinnert aan Diny, die jarenlang, maar ook veel te kort, haar stem en optimisme aan ÉgeWies gaf?
Sponsor ‘Bon’! Deurwaarder A. Geene: ‘Blij dat we beslag op de tas mochten leggen’.
Ik weet dat de schoudertas - hoe mooi ook - toch verbleekt bij het enthousiasme van de deurwaarder als meest vaste supporter en echte ‘Vriend van ÉgeWies’. Ik waardeer het Bon, een schoudertas vol!
Sponsor ‘Ben de Môs’! Bakkerij Maassen: ‘Die tas was broodnodig!’
Herinneren we ons oud-lid Bernard nog (zeg maar ‘Ben’ of stomweg ‘Môs’)? Hoor je nog van achter uit het koor het gesteun van de op een na beste worstenbroodjes bakker van de Peel? ‘Manuela-aah…’
Het gebeurde dus allemaal onder voorzitter Dedde van het Technische Montagebedrijf, dat ÉgeWies ons van die schoudertas – de eerste! – kon voorzien. En als jullie die tas nu even van boven naar beneden halen of uit de kamerkast opdiepen, dan kunnen jullie daarop zelf lezen wat niemand, behalve Has, nu al kan horen: ‘ÉgeWies loat van zich heure…’
En daarover heb ik gesproken met Dedde, met het bestuur, met enkele leden en met Gerrit…
Alweer Gerrit?? Nee hoor, níet mijn maatje van mijn puberale weekend veroveringen en vele fietsavonturen. Nee. En ook geen Gerrit van Hanny of Gerrit van Marij.
Het was Gerrit naast erelid Mannie in het midden van de eerste rij van ÉgeWies, in de volksmond gewoon en met veel respect ‘Gerritje Nabuurs’ genoemd. Die Gerrit was het, die mij een cd bracht van een soort van smartlappenkoor.
‘Prachtig!’, zei Gerrit toen, ‘Mój liedjes en dát kunnen wij ook!’
Gerritje was kort van lengte en nog korter van stof. Maar een geweldig ÉgeWies lid!
En Gerrit had gelijk. De cd ‘Trug in de Ted’ klonk niet verkeerd en als ik zeg of schrijf ‘niet verkeerd’, dan bedoel ik meestal dat ik enthousiast ben. En ik zei tegen Gerrit dat ik graag wilde nadenken of wij dat ook zouden kunnen.
Was het niet dat wij een jaar later, in 2015, ons 10-jarig bestaan zouden gaan vieren? Is het niet dat een eigen cd een prachtig cadeau zou zijn voor onze bijna 70 leden?
Is het ook niet geweldig om zo’n voorbereiding en opname en alles wat daarbij hoort mee te mogen maken en toe te voegen aan onze muzikale levenservaring?
Eind 2014 reisde ik samen met Franse sik (die toen nog geen sik was) en met de echte secretaris Harrie af naar Beneden Leeuwen, naar ‘Trug in de Ted’, dat ons vóóruit in de tijd wilde helpen.
We hoorden alles wat we wilden horen, hoe en waar de cd was opgenomen, wat het zou kunnen kosten, hoe het financieel verantwoord kon worden. En de opname van ‘Trug in de Ted’ was naar ieders tevredenheid verzorgd door Hennie Korsten, de partner én muzikale partner van Brabantse Lya van het ‘Lieve Vrouwke’.
De plannen werden gemaakt, contacten werden gelegd. En dat alles mondde uit in een voortreffelijke voorbereiding en onderbouwing van het bestuur.
Tijdens de repetities werd gewerkt aan een afwisselend cd-repertoire en Hennie Korsten kwam eens luisteren en kijken naar de opnamemogelijkheden in ’t Wapen van Wanroij. De ‘harmoniezaal’: prachtig, groot, prima geïsoleerd en dat zou de zang alleen maar ten goede komen. En hij luisterde naar het Lieve Vrouwke van zijn vrouwtje Lya, dat nu door ons met Fiola werd gezongen. Het klonk volgens Hennie nog beter dan van zijn eigen Lya, maar ‘dat mogen jullie niet verder vertellen hoor!’
Het was inmiddels 2015 en de jaarvergadering in februari had een voorzitterswisseling ondergaan. Dedde stelde zijn functie vanwege privé en gezondheidssituaties beschikbaar en met algemene stemmen werd Margot gekozen. Juist, Margot, onze vierde en huidige en inmiddels ook langst zittende voorzitter van ons gezelligheidskoor ÉgeWies. Margot en haar bestuur en alle leden samen mochten de uitgezette banen in goede gaan leiden.
Liedjes uitzoeken en repeteren, solisten uitzoeken, nog eens oefenen, afspraken over de eigen muzikale begeleiding, sponsoren zoeken, foto’s maken voor op de voorkant van het cd doosje, teksten schrijven, reclame maken, interviews in week- en dagbladen, de volgorde op de cd bepalen, het tekstboekje samenstellen, vergunning aanvragen, tientallen e-mails schrijven, rechten registreren, cd label ontwerpen en niemand vergeten… Het hield niet op!
En dan de opnamedag zelf… Géén Lief Vrouwke… Jammer. Helaas. Een domper van jewelste! Als Snollebollekes toen al had bestaan, dan had hij het hardop geroepen: Nondeju! Maar we begrijpen en respecteren de wens van Lya.
Het werd gezellig op die zonnige zaterdag de 18e juli. Héél gezellig! Voor alles werd gezorgd… Voor écht álles!
Het werd warm op die zonnige zaterdag de 18e juli. Véél te warm. Met zweet doorweekte kleren ruiken niet lekker. Zeker niet als je er zelf in zit!
Maar alles verliep op rolletjes… Bijna alles! Er gebeurde namelijk iets ongrijpbaars. We werden er een moment stil van. Eén van onze leden moest zich laten verontschuldigen, omdat…
Ik zou er die hele cd opname voor afgebroken hebben, als ik het daarmee had kunnen voorkomen. Maar niets kon het tegenhouden of terugdraaien en ook niets of niemand kon het voorzien dat het zou gebeuren. En het gebeurde ook.
Elly, ÉgeWieze Elly, werd ‘s morgens getroffen door een herseninfarct… Haar Jan, net zo ÉgeWies, kwam het ons zelf vertellen…
We hebben de sterren van de hemel gezongen op die zaterdag de 18e juli. Voor onszelf, voor onze cd, maar ook voor Jan en vooral voor zijn Elly…
Zelden slaagt een opname de eerste keer. Er moet nog aan veel knopjes gedraaid worden om alles net zo te laten klinken als we willen dat het klinkt. En die knopjes zaten op een immens mengpaneel van Hennie in zijn opnamestudio in Rosmalen.
Een week lang mocht ik na de opnames, direct na onze zoveelste Oostenrijkse vakantie, meekijken en vooral luisteren. Zien hoe de opnames bewerkt werden, hoe bepaalde instrumenten van ons aangepast werden. Luisteren en zien hoe Hennie zelf de basgitaar pakte en onze liedjes begeleidde en hetzelfde deed met zijn mandoline. En nog een week later mochten vele damesstemmen in Hennies studio enkele liedjes ‘overdoen’.
En toen, toen was het wachten op dozen vol vers geperste cd’s. Maar liefst 1500 stuks met allemaal diezelfde prachtige foto voorop. De foto die door Kim, Deddes dochter, vanaf een hoogwerker gemaakt werd. Heel ÉgeWies, wij, staande rondom de ‘Vrouwen van de Bron’, ook een van onze liedjes op de cd. Wanroijser kon toch niet?
En het was wachten op de geplande presentatie van onze cd, op zaterdag 31 oktober. En op de overhandiging van de cd aan mevrouw Roos Aben, de wethouder van de gemeente Sint Anthonis.
Het was inderdaad lang wachten op deze mooie avond met optredens van ons en van Lya en Hennie, samen met ons. Veel te lang wachten…
Ik kan dit geduld nu even niet meer opbrengen. Ik beschrijf het later nog wel eens voor jullie, als die prik van die lieftallige verpleegkundige en haar Pfizernaald vanaf direct bij mij alles in het werk stelt om de verachte freule tot wanhoop te drijven.
Om het eindeloze wachten te zien veranderen in helder licht aan het einde van de tunnel.
En nu?
Och, ik ga nu nog gauw even een paar muzikale slingers ophangen voor mijn kleine feestje van vandaag. Ik hang mij schoudertas om en laat mezelf even toezingen met:
‘Égewies loat van zich heure’
Tot wèrus!
En hang zelf ook eens een paar slingers op, het helpt echt!
Peter