Maandagmail
Over de foto en zo
3 mei 2021
Een beetje feest is het vandaag wel en de foto geeft de reden wel prijs.
Ergens op deze website vinden we de spreuk van hieronder nog vaker terug. Hoewel corona de afgelopen maanden heel duidelijk heeft laten zien dat het niet elke dag groot feest is. Integendeel!
Toch hoop ik vandaag het in heel kleine kring gezellig te maken, maar ook gezellig te krijgen. En daar heb ik op deze morgen vroeg van mijn nieuwe levensjaar, als ik dit schrijf, ook een vol vertrouwen in! Ik ga er van genieten, samen met Maria en 'onze' Joop en met mijn twee gasten van vandaag. Wie dat zijn?? Och... gewoon!
Twee personen dat mag toch weer? Freule Corona heeft me er toestemming voor gegeven!
Het leven is een groot feest
Beste mensen van ÉgeWies,
Het leven is een groot feest, maar je moet wel zelf de slingers hangen
En dat heb ik gedaan. Zelf! Kijk maar op de foto die ik mee gestuurd heb.
Ik ben er gisteren al mee begonnen, want stel je voor dat ik het zou vergeten. En ik ben er vanmorgen nog even mee doorgegaan en heb intussen al een tweede slinger moeten hangen!
Ik werd wakker vanmorgen en het eerste waaraan ik dacht, was aan die slingers. Ik heb ze allebei dus ook zélf gehangen, gewoon omdat het leven een groot feest is.
In mijn vorige maandagmail van afgelopen week heb ik daaraan getwijfeld. Dat hebben jullie vorige week kunnen lezen, maar vandaag is die twijfel toch weer omgeslagen. Het is immers feest en ik hoop er in elk geval vandaag iets moois van te maken. Een groot feest met een koud zonnetje, dat achter mijn kamerraam toch nog doet, waarvoor het achter de wolken vandaan is gekomen! Dat feest gaat dus warm en wel lukken en niet in de minste plaats vanwege jullie allemaal…
Je bent nooit te oud om een foutje toe te geven. Zelfs niet op de dag dat je zeventig jaar wordt…
Laat ik dus daar maar eens mee beginnen op deze eerste dag van mijn nieuwe levensjaar, dat nu nog compleet met 365 dagen voor me ligt.
Het gaat over een actieve herinnering van mij. Een ‘oprechte leugen’ die in die verkeerde herinnering wél mijn waarheid was. (Van wie heb ik zo’n zelfde uitspraken afgelopen weken toch al vaker gehoord?)
Maar mijn waarheid bleek dus niet waar te zijn.
Ik schreef vorige week ook al over die spreuk van hierboven: ‘Het leven is een groot feest, maar je moet wel zelf de slingers hangen’. En ik schreef dat ik die spreuk niet zelf verzonnen heb. Dat klopt! Hier is dus géén sprake van een ‘oprechte leugen’!
En toen herinnerde ik mij dat ik de slogan ‘ÉgeWies loat van zich heure…’ wél zelf verzonnen had. Maar dát klopt dus niet! Wél een leugen dus, maar ook heel oprecht! Maar liefst vijftien lange jaren lang heeft mijn actieve herinnering dat aan mij verteld, elke week weer, maar het is niet waar gebleken! Afgelopen week werd mijn verkeerde herinnering een nare droom, omdat het gewoon niet klopt.
Niet ik, maar Frits heeft deze slagzin bedacht! Frits, onze jarenlange eerste penningmeester, die bijna 15 jaar lang op onze ÉgeWieze centjes gepast heeft, door ze elke dag weer één voor één om te draaien.
Dankzij Frits en alleen Frits kan ‘Égewies van zich loate heure…’ ! En niet dankzij mijn actieve herinnering. Ik heb Frits inmiddels mijn welgemeende excuses aangeboden.
Ik hoop dat ik met mijn verkeerde herinnering wég kom.
Maar dat is wel goede hoop, want het schijnt meneer Marc Rutte ook te gaan lukken…
Overigens kan ik nu wél met een gerust hart zeggen, dat ik de spreuk van onze eerste penningmeester nog steeds geweldig vind. Ik hoef immers nu niet over mijn eigen vondst te roemen, omdat het mijn vondst helemaal niet is.
De slagzin past in alles bij ons koor en dat heeft Frits al een jaar na onze oprichting begrepen en samen hebben we hem voor de eeuwigheid in ons geschiedenisboek vastgelegd op onze cd ‘ÉgeWies loat van zich heure…’.
Maar mijn ook niet zelf bedachte slinger hangt er inmiddels in tweevoud! Schuin door onze woonkamer van de ene muur naar de andere muur, daar hangt-ie door te zakken.
En alle kaartjes voor mij en voor vandaag heb ik er zélf aan gehangen. Heel feestelijk, heel ÉgeWies en heel muzikaal ook, want sommige kaarten beginnen al heel ÉgeWies te zingen als ik ze ook maar even aanraak. En andere kaarten moeten echt gaan lijnen aan mijn slingerlijnen, zo dik zijn ze. En op elke kaart schreeuwt een mooie wens me toe. Zoiets raakt me… Echt!
Het bezoek dat ik vandaag niet mag ontvangen, zal er toch van ópkijken. Dat moet ook wel, want ze gaan ónder de slingerlijnen door als ze een stoel willen bemachtigen vandaag… Dat gaat wel lukken; sinds de freule in onze omgeving rondwaart hebben we lege stoelen te over…
En toch wordt het vandaag mijn feestje vanwege óók jullie allemaal! Jullie hebben mij tot die slingers gedwongen, want ik wilde vandaag genieten van een heleboel – vooral ÉgeWieze! – gelukwensen die ik afgelopen dagen kreeg. Dat begon vorige week al! Geweldig! ‘Een kaartje is gemakkelijk verstuurd!’ wordt er wel eens gezegd, maar als dat kaartje dan wel voor jou is, dan doet het toch iets met je. Met mij in elk geval wel: het geeft mij een feestgevoel van jewelste, waar geen freule en geen enkele valse noot tussen kan komen!
Dank jullie wel! Allemaal!
Ik geniet… meer dan ooit! Ik ben blij dat jullie me de kans gaven dat ik zelf mijn slingers kon en mocht hangen! Ze blijven minstens een week lang onze huiskamer sieren! Misschien wel langer!
En daarna bewaar ik ze bij mijn ÉgeWieze herinneringen. Ook allemaal! In mijn nog steeds dankbare ‘actieve’ herinneringen! En ja, die zijn heel ‘oprecht’!
Het feest, mijn feest, gaat nu beginnen…
Tot wèrus en ik hoop dat het héél gauw zal zijn!
Peter