Maandagmail
Over de foto en zo
10 mei 2021
Mijn voornemen in 2017 was om te gaan stoppen met het muzikaal leiderschap van ÉgeWies.
Lang heb ik hierover nagedacht en mezelf afgevraagd, of ik dit inderdaad moest doen en of ik daar wel voldoende redenen voor had. Ik deed het immers altijd met het grootste plezier, elke maandagavond weer een ontspannende repetitie.
Toch had ik nog andere plannen op muzikaal gebied en dat alles moest ik tegen elkaar afwegen. Het was geen gemakkelijke beslissing, maar toch...
Na dit besluit verteld te hebben aan het bestuur van ÉgeWies moest een trein op gang gebracht worden, die iedereen binnen een jaar zou brengen naar mijn opvolger. Iemand die met hart en ziel het leiderschap van mij zou overnemen. Iemand die... De profielschets was duidelijk!
En dan.. ja dan zou ik 'gewoon' kunnen gaan zingen!
Met hart en ziel
Beste mensen van ÉgeWies,
Maandag 10 april 2017. Vier jaren en één maand terug in de tijd.
Een gewone repetitieavond van ÉgeWies. Tenminste, dat zou het moeten worden en misschien was dat ook wel het geval. Maar dan wel eentje met een bijsmaakje.
Ik zag er tegenop, tegen dat bijsmaakje, iets wat ik eigenlijk nooit deed. Het had wel zijn reden, want ik had een beslissing genomen.
Ik had afgesproken - om 19.00 uur al - om even met het bestuur te praten. Over die beslissing waarvan ik vond, dat het bestuur en later die avond óók jullie van op de hoogte moesten zijn.
Al wekenlang, maandenlang, liep ik al vooruit op dat moment: Koningsdag 2018. Precies op die dag zou het 12 ½ jaar geleden zijn dat op mijn initiatief een smartlappenkoor of gezelligheidskoor opgericht werd. Nou zegt 12 ½ jaar eigenlijk niets, tenminste niet in het verenigingsleven. Maar voor mij was die Koningsdag een moment waarop ik kon zeggen: ‘Mooi! Ik ben 12 ½ jaar muzikaal leider geweest van ÉgeWies. Prachtig toch!’
Al die jaren lang heb ik mijn dingetje kunnen doen, iets waar zoveel mensen ook nog plezier aan beleefden. Een voor mij koperen periode, waarin we enkele keren tranen moesten laten vanwege het ontvallen van medeleden. Maar het was ook een glanzend opgepoetste koperen tijd, waarin we veel mochten optreden en veel leuke dingen mochten en konden doen.
Niet ieder smartlappen- of gezelligheidskoor kan terugblikken op ervaringen, die wij met ons allen mochten beleven en waarover ik in mijn eerdere maandagmails al vaker geschreven heb.
Wij kunnen dus tevreden terugkijken op vaak mooie tijden! En daarom zei ik tegen Maria, maar meer nog tegen mezelf: ‘Mooi! Het is mooi geweest! Prachtig toch!’
Ik wilde niet meer vooróp lopen. Geen muzikaal lei/ijder meer zijn. Ik wilde alleen nog wat zingen of wat meespelen op mijn gitaar. Genieten van diezelfde maandagavond, dat natuurlijk wél, maar dan anders. De derde helft meemaken, na afloop aan de bar, op diezelfde barkruk als altijd. Én… ik had ook nog andere plannen.
Maandag 10 april 2017 zou ik dat allemaal aan het bestuur gaan vertellen. En daarna, tijdens de repetitie, aan jullie allemaal. Dát was mijn beslissing. Míjn beslissing! En ik had daar dus al wekenlang, maandenlang, over nagedacht en opgezien tegen dat moment van 17 april en – veel meer nog – tegen dat van Koningsdag 2018.
En waarom dat jaar dan ertussenin?
Ik wilde een duidelijke en definitieve ‘stopdatum’ hebben: na 12 ½ jaar op Koningsdag precies! En ik wilde het voortbestaan van ÉgeWies niet in gevaar brengen en het bestuur minstens een jaar de tijd geven om iemand te zoeken, die zijn hart en ziel kon en wilde geven aan ‘mijn’ koor. Want eerlijk is eerlijk: zo voelde het toen en zo voelt het altijd. Nu nog!
‘Gezocht, binnen één jaar, iemand met een hart en een ziel voor Égewies.’
Voorwaar geen gemakkelijke opgave voor de begripvolle bestuursleden om zo’n zoektocht te leiden naar iemand die zo’n hart en ziel lichamelijk in zich sluit, maar het daarbij ook nog kan uitdragen naar jullie.
Ik kan me herinneren, dat ik die avond tijdens de derde helft maar liefst drie Jägermeistertjes gedronken heb, terwijl ik weet dat ik altijd al na twee stuks mijn volgende morgen met een ‘dikke kop’ verknal…
De gewone repetitieavond van maandag 17 april 2017 was als gevolg van het bijsmaakje dus minder gewoon dan iedereen gewend was.
Waar ik jullie gewoonlijk moeilijk wist te temperen, lukte me dat nu wel. Ik probeerde jullie te vertellen dat het bestuur en iedereen graag wat jonge aanwas in het koor wilde. En ik voelde al wat langer dat ik een belangrijke reden was, dat dit niet gebeurde. Echte jongeren voelen zich niet snel geroepen om te gaan zingen met het huidige repertoire en een ‘dirigent’ op leeftijd, ook al was ik ‘nog lang geen 70…’.
En mijn zelfkennis vertelde mij, dat ik toch wat moeilijker kan omgaan met kleinere ergernissen. Een wat mindere opkomst bij sommige optredens. De vraag om repertoirekeuzes, die niet echt altijd in mijn gevoel lagen. En dat ik het wél moest hebben van mijn gevoel en niet van mijn kennis en kunde als dirigent, want dat heb ik nooit gehad. Mijn muzikaliteit is nooit uit een opleiding geboren, maar alleen uit mijn gevoel, in mijn hart en in mijn ziel. En daar is en daar blijft het voor altijd in gebrand om het er op maandagavond even te laten uitbreken.
Ik had andere plannen. Oók nog! Hele simpele zelfs: zingen en spelen in een klein groepje van vier, vijf, misschien zes mensen met gitaar, bas, accordeon, een cajón… Liedjes uit de jaren 60, Goud van Oud, country, Brabants… Het mochten zelfs Engelse, Duitse en Franse liedjes zijn…
En al was ik pensionado, ik wilde toch tijd overhouden voor mezelf en voor mijn huwelijkse zaken als klusjes in huis, de tuin schoffelen, de afwas doen (waarbij ik als co-keukenhulp functioneer) en vervolgens ‘ons Marie’ (met, zoals ik al eerder schreef, de achternaam ‘Miele’) volduwen en inzepen. En worstenbroodjes bakken en drie keer in de week bridgen, en… het gaan schrijven van een muzikale autobiografie van ÉgeWies door de tijd heen!
Toen kon ik nog niet weten, dat een zekere Freule Corona mij daar drie jaren later bij zou gaan helpen.
De morgen na mijn drie Jägermeistertjes van de derde helft op de hoek van de bar (en de nog niet vermelde twee gekookte eieren met mayonaise na thuiskomst) begon het besef te komen.
Ondanks mijn ‘dikke kop’ wist ik wat de gevolgen van mijn beslissing voor mezelf zouden worden. Tenminste, dat dacht ik te weten…
Het begon al meteen met een gepland optreden in het Boerenbondsmuseum in Gemert, in juni 2017.
De organisatie daarvan wilde al snel een vervolg daarop hebben voor 2018. Ik vond het schitterend om te gaan zingen in mijn geboortegemeente, trots met mijn koor, voor eigen mensen, met ook nog een goede vriend binnen de organisatie van het museum. Alleen… ik besefte dat ik dit niet meer als ÉgeWies muzikaal leider zou meemaken.
Het (bijna) jaarlijkse ÉgeWies Festival op het Kerkplein BijTies. Nog één keer en dan ‘nooit’ meer.
Hetzelfde zou kunnen gebeuren met een eventueel kerstoptreden, een KerstIn, het nog niet geboren Kerst op ’t Plein…
Het afscheid bij mij was al begonnen, voordat er sprake van was. Niet gemakkelijk en het mooi opgepoetste koper zou voor mij nooit zilver worden!
Gemakkelijk voor het bestuur was het ook niet.
De zoektocht naar een opvolger werd tijdig ingezet en reacties op een advertentie en profielschets werden er voldoende gestuurd. Van dichtbij en vooral van ver weg. Allemaal mensen met – beroepsmatig – veel kennis en kunde.
Maar kennis en kunde moeten betaald, flink betaald worden. Voor hart en ziel zijn het veel beter slechts Engels pinda’s... Ik besefte wat er omging in het hoofd van penningmeester Frits en zijn collega bestuursleden.
Alle koorleden werd gevraagd mee te denken, ook al was Koningsdag 2018 nog een zomer en winter en eerste lente ver weg. En niet alleen ik dacht aan een optreden van meer dan een jaar eerder. Een korenmiddag in Gennep in de kleine gemeenschapsruimte van ’t Hökske, een ontmoetingsrestaurant, zoals het internet prijs geeft. We hebben er een prachtige zondagmiddag beleefd en de naam ontmoetingsrestaurant klopte precies. We hebben er na afloop immers heerlijk ‘chinees’ gegeten. En we hebben hem daar ook ontmoet. Leo…
‘Suuk-7’, het smartlappenkoor uit Gennep en omgeving, was al eens onze gast tijdens ons jaarlijkse ÉgeWies Festival in 2015. En zoals dit zo vaak gebeurt kregen wij een jaar later een uitnodiging om samen met dit koor een korenmiddag te verzorgen. In ’t Hökske’. Daar maakten we kennis met Leo, die nog niet zo lang daarvoor dirigent geworden was van het Gennepse koor.
Leo, die op eenzelfde manier als ik, gitaarspelende, zijn koor de muzikale richting aangaf. Voor mij was het een genot om naar te luisteren en te kijken op die korenmiddag. Ik zag en hoorde dat Leo muzikaal was en genoot van waar hij mee bezig was. En ik zag en hoorde dat Leo ook genoot van ons optreden. Het klikte tussen ons. Onze harten en zielen zongen ons gevoel, een hele korenmiddag lang…
Het werd voor iedereen een geslaagde zondagmiddag, die dus ‘op zijn chinees’ eindigde in het ontmoetingsrestaurant van ’t Hökske in Gennep.
‘Suuk-7’ kon haar ‘Suuk-6’ met een gerust hart en met pluimen en een veer voor Leo bijschrijven op hun eigen website.
In de zoektocht naar mijn opvolger moest niet alleen ik denken aan deze korenmiddag in het Gennepse Hökske en aan de gitaarspelende leider van ‘Suuk-7’.
Het kwartje was gevallen, na een immense worp en duikvlucht over de Maas en het Maasland heen. Heel ÉgeWies in Wanroij viel het bij ons neer…
Het was een kwartje vanuit een vitrine, mooi opgepoetst om voor de herinnering te bewaren. Van zilver was het… Het kwartje, dat langzaam maar zeker het opgepoetste koper met nog meer glans zou moeten sieren. Zou…
Het voltallige ÉgeWieze bestuur glansde nog meer. Contacten werden gelegd. Goede contacten, in vertrouwende tevredenheid met een aimabel man van over de Maas mét een hart en een ziel. De rolletjes rolden gesmeerd en alles liep erop!
Mijn weg liep foutloos getomtomd richting Koningsdag 2018 en op een mooie parkeerplaats zou ik het jaar 2017 als muzikaal leider gaan afsluiten. Mogen afsluiten.
Heel aimabel noemde hij me Peter de Grote en met hart en ziel liet hij me daarmee glimlachen. Enigszins trots schreef ik, midden in de warme zomer van 2017, al mijn eindejaar afscheidscadeautje als muzikaal leider van mijn ÉgeWies.
Kerst op ’t Plein…
Tot wèrus, want hij leerde mij asperges eten!
Peter