Maandagmail
Over de foto en zo
31 mei 2021
Een hoopvol bericht!
In de krant van vandaag wordt het geschreven: 'Minister Hugo de Jonge verwacht dat alle coronamaatregelen op 1 september geschrapt kunnen worden. Dat betekent geen mondkapjes meer en het definitieve afscheid van de 1,5 meterregel.'
Het is een erg hoopvol bericht en ik hoop, ik geloof en ik vertrouw erop dat de kern van dit krantenartikel waarheid wordt. Een lang gehoopte waarheid, die juist nu komt en die het nieuwe leven weer toelacht, compleet omarmd door een volle zon en de warmte van een zó gewenste zomer zónder de kroon van Corona.
Het kan weer, echt, met volle teugen: genieten in het vooruitzicht dat de zomer ons brengt waar iedereen zo naar verlangt.
Over licht en kroon
Beste mensen van ÉgeWies,
Wees niet bang! Er komt géén vervolg op De Zeven Zusters. Geen achtste, zoals iedereen dat wel verwacht van Lucinda Riley en die Zeven van haar.
Niet bij mij dus, hoewel ik nog over een klooster boordevol nonnen zou kunnen schrijven. Ik doe het niet! Nog niet eens over mijn eigen zus of twee schoonzusters. Ik geef jullie rust voor voorbereiding.
Want er is licht aan het eind van de tunnel! Iedereen heeft het gehoord van het duo Rutte en De Jonge. Niet bepaald mijn ideale en favoriete voorbeelden en ook geloof ik niet alles van wat ze zeggen of beloven. En ook de krant moet je niet elke dag geloven, zelfs De Gelderlander niet. Maar wél dat artikel van vandaag op de vóórpagina. De Gelderlander heeft het vandaag aan het rechte eind van die kromme en duistere tunnel!
De Gelderlander? Heb ik niet in maart al geschreven, dat ik ons abonnement op die krant had opgezegd? Dat het regionale nieuws bijna in het buitenland plaatsvond?
Ja, dat heb ik! Twee maanden zaten wij ons nieuws te lezen van tv en internet en schreeuwde Piet Paulusma ons het veel te koude lenteweer in de oren en toen gebeurde wat ik al verwacht had. Onze krant (ook al is het geen Brabantse) had een fantastisch en voordelig aanbod voor ons tweeën en wel een jaar lang en krijgt ook onze vroege bezorger met Kerstmis dus weer een klein Brabants presentje vanuit het Gelderse voordeel dat we hebben.
Een jaar lang worden we weer voorzien van landelijk en regionaal nieuws, ook al is die regio dan wat groter dan gewenst. We lezen ’s morgens weer met een kopje koffie aan de lippen het soms oude nieuws, vers van de pers en zowel niet als wél geloofwaardig. Maar vandaag geloofde ik wél het artikel, dat op de vóórpagina gekopt wordt:
De Jonge: Licht aan eind tunnel.
En wat voor licht!
Met twee winderige winterse maanden april en mei om je heen zit je, zonder krant, te wachten in die tunnel en reken je erop, dat het aan het einde daarvan door Paulusma, behalve 'Oant moarn', hooguit herfst met vorst aan de grond voorspeld wordt.
En wat blijkt vandaag en gisteren? De gouden zon! De warmte van een ver gevorderde lente! De bloemen in de tuin fleuren plotsklaps mooier dan mooi. De fladderende vlinders dartelen van blad naar blad en de bijtjes brengen potten vol honing naar hun raten vol gaten.
De wereld is ineens een stuk mooier en krijgt nog wat meer gouden glans door de hoopvolle uitspraken van dat duo van de persconferentie en het artikel van de Gelderse vóórpagina van vandaag. Onze zomer in aantocht krijgt een schitterend kroontje opgezet. Het kroontje, dat de freule door twee spuiten in onze bovenarmen moet afzetten. De freule, die haar naam kreeg van de Latijnse vertaling van haar kroon.
Ik heb nu géén tijd meer voor Zussen, Zusters en zelfs schoonzusters. Géén deel acht na die Zeven. Géén lange maandagmails meer. We hebben er geen tijd meer voor! Ik niet tenminste! Ik moet me wijden aan iets wat mijn hobby kon zijn, maar het nooit of te nimmer zal worden…
Het is nu zaak om vooruit te kijken, te hopen en ons hart alvast spontaan te laten zingen, waarbij zelfs de meest valse toon mooier klinkt dan de winnaar van het Eurovisie Songfestival in de Rotterdamse Ahoy.
Het rode licht in Coronationstreet, waarover ik in mijn allereerste maandagmail van bijna vijftien maanden geleden schreef, begint langzaam groen te worden.
Het oranje van ons land is inmiddels geel gekleurd. De vakanties kloppen verwachtingsvol aan de deur van caravans en pensions en dan… Dan zal het zeker weer kunnen! De maandagavond in ’t Wapen van Wanroij. Met een nieuwe beheerder, dat wél…
Ik kijk er naar uit! Om jullie te zien, állemaal! Om jullie te horen! Jullie ellebogen te voelen knotsen! Om te vergeten; alles van die door ons allemaal gehate en nu ontkroonde freule.
Bijna iedereen die dat wil heeft met die twee spuitjes in de bovenarm een muur opgetrokken, waar die heks je niet meer kan bereiken. Zelfs niet op haar bezemsteel.
We zijn klaar om te jubelen! Luidkeels! Het wachten is nu op het definitieve en alles bevrijdende startsignaal van duo Rutte en De Jonge. En van ons bestuurlijk ÉgeWies.
Le coq est mort…
Ik had er eigenlijk wel méér dan eens mijn ÉgeWieze strot van vol, om elke week weer aan te vangen met dat hanige lied.
Maar nu, wat kijk ik daar nu naar uit! Naar dat ene simpel en droevige Franse hanenlied.
Het zal me niet makkelijk vallen, dat weet ik nu al. Met minimaal twee brokken in de keel. Droge en zelfs natte tranen rollen immers bij het ouder worden steeds gemakkelijker. Net als ze dat ook deden, toen, twee jaar geleden…
Maar nu, vandaag! Ik kan niet wachten. Niet meer! Niet nóg langer…
Geduld allemaal! Nog even! Heel even!
Ik zelf ga vast genieten van de nieuwe lente, die morgen gekroond wordt tot meteorologische zomer. Genieten van de zon, de bloemen, de vlinders en de bijtjes. Ik ga genieten van wat ÉgeWies me nu al toezingt: De zomer voorbij…
En nu? Nu moet ik me wijden aan iets wat mijn hobby kon zijn, maar het nooit of te nimmer zal worden.
Ons tuinhuisje is aan een schilderbeurt toe…
Tot wèrus!
Peter