Maandagmail
Over de foto en zo
14 juni 2021
Schilderen is niet mijn hobby en zal het ook nooit worden.
Enkele weken geleden schreef ik het al in de maandagmail: ons tuinhuisje heeft een schilderbeurt nodig. En dat is op de foto ook best wel te zien. Bijna dertig jaar oud staat ons klein bierglazenmuseum achter in de tuin te pronken, in weer en wind en met zon en regen. En dat alles heeft invloed op sommige planken, zoals hier bij de deuren.
Ik ben met hamer, zaag
en plamuurmes aan de gang gegaan en alles wacht nu op een schilderbeurt. Vandaag misschien... Heel misschien!
Toch heeft dit niets te maken met de titel van mijn huidige maandagmail: Alle einde is moeilijk... Dit is slechts een aanzet om te komen op de inhoud van een van mijn volgende maandagmails: de periode van ÉgeWies in de jaren 2018 en 2019, waarin ik opgevolgd werd als muzikaal leider door 'Hij, die me asperges leerde eten...'
Misschien volgende week meer daarover! Misschien, want alle einde is moeilijk...
Alle einde is moeilijk
Beste mensen van ÉgeWies,
Alle einde is moeilijk…
Kijk maar eens naar de herhaling van de voetbalwedstrijd van gisterenavond, Nederland – Oekraïne. Wat dachten jullie toen die elf uit dat verweg-land binnen enkele minuten 2 – 2 gelijk schopten? En dat op een moment dat onze eigen dichtbijers dachten dat de buit binnen was. Een moeilijk einde, dat was het. Gelukkig kon Nederland toch nog gauw een derde keer de befaamde olifantastische Snollebollekes Juichcape omhangen. Nondeju…
Maar alle begin is ook moeilijk.
Kijk maar naar die freulistische Corona, wat zij begonnen is toen! Toen ja!
Soms wil ik wel eens terugkijken, maar in dit geval is toen al zo lang geleden, dat daarvoor mijn geheugen toch niet al te kort en ook wel prima in orde moet zijn.
Maandag 16 maart 2020.
Een mooie maandag was het, nu vijftien maanden geleden. Al ruim langer dan een jaar; geen idee waar de tijd al die tijd gebleven is.
Het bestuur had besloten om géén repetitie te houden. Een goed besluit was het, nadat we het allemaal op de tv hadden gehoord en in de krant hadden gelezen. Of nadat we het zelfs gehoord hadden via vrienden, kennissen en bewoners van dorpen om ons heen. Even niet bij elkaar komen, even anderhalve meter afstand houden, even gewoon thuis blijven, even niet samen zingen, even een gepland optreden bij de 80-jarige Tien in de koelkast zetten. Even? Noemen we dat even? Tien is vandaag precies 81 jaar, twee maanden en 26 dagen oud! Hoezo even?
Ik weet niet meer waarom ik op die maandag jullie allemaal een e-mail stuurde. Mijn geheugen is blijkbaar toch korter dan de bermuda die ik vandaag op deze mooie maandag draag. Misschien was het vanwege een vreemd voorgevoel. Misschien omdat ik op die mooie maandag tijd overhield, omdat ik geen voorbereiding hoefde te doen voor de avondrepetitie die er immers niet zou zijn.
Die e-mail van toen was ook heel kort. Net zo kort als mijn geheugen en ook korter dan mijn bermuda. Veel korter ook dan de rits met maandagmails, die ik daarna wekelijks naar 57 ÉgeWieze leden stuurde en dus ook korter dan deze van vandaag.
Ik heb in die allereerste maandagmail eigenlijk alleen maar verteld dat ik hoopte, dat het verkeerslicht aan het einde van Coronationstreet snel op groen zou springen.
Maar tjonge jonge nog an toe, wat is die straat lang gebleken. Anderhalf jaar lang! En nog zijn we er niet helemaal, maar het groene licht brandt aan het einde, nu nog twee, drie maanden ver weg. Ik zie het duidelijk en ik ben hoopvol vertrouwen nu.
We zijn op die mooie maandag van 16 maart 2020 gaan wandelen.
Wie is we? Dat weten we intussen wel: ik en ons vrouw! In Brabant immers is alles van ons, maar zetten we onszelf wel als eerste voorop: ík en ons vrouw!
We hebben toen foto’s gemaakt van de Mariakèskes langs de weg van Handel naar Gemert. Het was immers prachtig voorjaarsweer met veel zon op die dag. We zijn terug gewandeld door de Handelse Bergen en we hebben mijn (niet zo Brabants) Mariaboom van vroeger opgezocht. Het mooie processiepark achter de kerk bewonderd, de Mariakapel met dat houten beeldje, dat ooit gevonden werd door een schaapherder. We hebben zelfs een kaarsje laten branden.
En dat alles zónder mondkapje. Die dingen waren toen niet of nauwelijks te koop. En veel te duur ook; dat blijkt wel uit de krant van afgelopen weken met die negen miljoen Sywertse kassakraker.
Ik heb herinneringen opgehaald uit mijn jeugd. Ik heb ze toen kort en niet voor de eerste keer verteld aan mijn Maria. En ik heb nooit kunnen bedenken, dat ik ze vrijwel allemaal zou opschrijven, nog vóórdat ik jullie weer op onze vertrouwde maandagavond zou zien, zou ontmoeten, zou horen zingen. Bijna anderhalf jaar geleden nu...
Nou ja, één keer, twee keer zagen we elkaar.
De eerste keer was bij het afscheid van Dilia vlakbij de plek, waar we al veel vaker samen zongen, de Lookant. Altijd deden we dat met de grootst mogelijke blijheid. Dit keer was van vreugde niets te bespeuren.
Dat was het wél bij de tweede keer dat we samen waren, vorig jaar vlak voor de zomervakantie, in de grote zaal van ’t Wapen van Wanroij. Daar bleek toen al dat we de gezelligheid van het samenzijn vreselijk misten. Toen praatten we, lachten we, vertelden elkaar ons wel en wee, keken we foto’s van vijftien jaar ÉgeWies. We waren hoopvol om na die zomervakantie weer samen te kunnen gaan zingen. Toen dacht ik werkelijk, dat mijn laatste maandagmail ‘eindelijk’ geschreven was… Toen was ook Tien nog maar net tachtig jaar…
Maar de freule had nog veel meer roet en verderf in haar knapzak aan de bezemsteel om bij ons allemaal in het eten te strooien.
Het was al gauw duidelijk dat het einde nog lang niet in zicht was. Er was nog geen einde van de tunnel te zien, laat staan het groene licht aan het einde van Coronationstreet.
Maandag 14 juni 2021.
Maar dat is het nu wel! Zeker weten! Het zicht is er en óók heel duidelijk! Groen licht! Mooi groen! Groener kan bijna niet meer…
Ik heb het gisteren even op internet opgezocht, zomaar enkele betekenissen van die mooie kleur groen. Het is zo treffend voor deze periode, ook die van ÉgeWies. Lees maar eens mee:
(…) groen is de kleur van leven, van veiligheid - de kleur groen heeft een genezende kracht - groen is rustgevend en brengt vernieuwing - groen staat ook voor nieuwe groei en wedergeboorte - groen brengt ook een gevoel van hoop en gezondheid (…)
Ja, ik ben hoopvol dat van dit alles ook voor ons koor ÉgeWies iets van waarheid wordt.
En moeten we soms eens nadenken om onze ÉgeWieze kleur rood te gaan veranderen in die van groen?
Het einde van de rits met mijn maandagmails is nu gauw aanstaande. Ik hoop en geloof het zeker. Vóór de zomervakantie, na anderhalf jaar van lange en korte herinneringen!
Maar alle einde is moeilijk…
Door mijn herinneringen heen heeft iedereen in de bijna afgelopen freulistische periode kunnen lezen, hoe ik het inmiddels bijna zestienjarige ÉgeWies heb ervaren, beleefd heb. Herinneringen van feiten over repetities, optredens, activiteiten, bestuur, muzikanten, muzikaal leidersss…
Van de oprichting in 2005 tot aan heel binnenkort nu. En dat zal ik straks nog in één van mijn laatste maandagmails beschrijven als het nieuwe begin van mijn en zeker ook jullie Égewieze biografie. Om later weer eens, als een hopelijk lange herinnering, tevoorschijn te komen.
Maar voordat je opnieuw kunt beginnen, moet eerst het einde van het vorige herkend en afgerond worden. En dát belangrijke feit aan het einde van het oude heb ik nog niet aangeraakt, niet dúrven aanraken. Nog niet… Alle einde is moeilijk… Zo moeilijk…
Ik wacht er nog een weekje mee. De freule geeft me immers nog heel even iets van haar eindigende tijd. Maar niet op deze mooie maandag van vandaag.
Vandaag laat deze maandag mij geen tijd meer, want ik moet me wijden aan iets wat mijn hobby kon zijn, maar het nooit of te nimmer zal worden.
Ons tuinhuisje is toe aan die schilderbeurt van twee weken geleden… Nog steeds zonder afstel uitgesteld!
Alle begin is immers ook zo moeilijk…
Tot wèrus!
Peter