Maandagmail
Over de foto en zo
28 juni 2021
Mijn racefiets zoals hij eigenlijk al jaren in de garage hangt.
In het geel... En nu, op de leeftijd van 70, misschien niet altijd zo wijze jaren, heb ik gele schoenen aangeschaft. Sneakers...
Wielrennen is vanaf mijn jonge jeugd mijn grootste sportieve hobby, om te doen en om naar te kijken. Om van te genieten!
Afgelopen weekend heb ik dat gedaan met soms droge tranen. Geweldig! Een wielerprestatie van mijn favoriet in zijn allereerste Tour de France.
Matthieu van der Poel won de tweede etappe op een manier, die in alle Tourboeken voor altijd bewaard zal blijven. Hij reed zich daarbij 'in het geel'! Voor zijn grootvader Raymond Poulidor, een van de grootste Franse wielerhelden ooit, maar die zich desondanks nooit in de gele trui mocht hullen. Zijn kleinzoon eerde hem gisteren als geen ander!
'De Gelderlander' heeft terecht uitgepakt vandaag. Ik ook...
In het geel
Beste mensen van ÉgeWies,
Twee weekjes nog. Weekjes ja, want twee weken duren mij veel te lang.
Op maandag 12 juli gaan we elkaar weer zien en horen. Al is dat niet zingend. Nóg niet! Dat duurt zeker nog tien weken. Weken ja, want weekjes zijn het niet. Er zit immers vooraf nog een hele zomervakantie aan te komen.
Maar twee weekjes, ja, dat houd ik nog net vol!
Vandaag schrijf ik mijn zoveelste maandagmail, maar het einde is in zicht. Gelukkig! De mondkapjes mogen alweer vergeten worden en de vaccinaties, die we bijna allemaal gekregen hebben, doen geen bovenarm pijn meer. De freule op haar bezemsteel zien we snel verdwijnen richting volle maan en ze laat zelfs enkele flinke coronawolken na.
Eén ding, dat ik niet weet en dat niemand weet; geen Rutte en De Jong, geen RIVM, geen complotdenker. Niemand! Of de freule een retourticket heeft meegenomen op haar hekselse vlucht…
Alle maandagmails verder begrijp ik, dat ik wellicht voor velen weinig interessante schrijfsels geschreven heb. Het was misschien ook niet mijn bedoeling om dat te doen, ik weet ook dát niet meer. Het is al zolang geleden. In elk geval hebben jullie veel kunnen lezen over mijn jeugdige lotgevallen en puberliefdes, maar ook misschien, belangrijker nog, een klein beetje over ÉgeWies.
Misschien was het ooit mijn bedoeling om met de maandagmail ‘binding’ te houden met ÉgeWies.
Ik gebruik dit woord ‘binding’, omdat ik een paar dagen geleden heb zitten kijken en lezen in dat gelijknamige parochieblaadje van Maria, Moeder van de Kerk.
Ik denk dat dit het dan ook is: Binding! En ik hoop dat we dat allemaal kunnen gaan merken over twee weekjes, als we ‘allemaal’ bij elkaar komen in ’t Wapen, de theaterzaal, de grote zaal. Zónder mondkapje voor wie dat wil, want anderhalve meter is beslist haalbaar!
In elk geval wil ik jullie nu al bedanken voor zoveel leuke reacties op mijn maandagmails. Dat doet me goed, met name voor die van afgelopen week, die voor mij écht moeilijk was om te schrijven.
Ik hoop, ik denk en naar alle verwachting schrijf ik volgende week mijn allerlaatste maandagmail. Mijn epiloog, de laatste, maar zeker geen zwarte bladzijde, met een terug en vooruitblik. De laatste, misschien tenminste… Toch kan het boek dicht en gesloten worden, ook al weet je dat nooit heel zeker. Kijk maar naar die Zeven Zussen waarvan deel acht nog verwacht wordt. Och, het loopt toch zoals het loopt.
In die tien weken tot na de zomervakantie ga ik genieten zónder mondkapje. Genieten van de zon, van een dagje fietsen en van een te korte vakantie om er toch weer eens een weekje uit te zijn. Zal wel weer Oostenrijk worden.
Ik geniet van de sportzomer, ook al kwam het Nederlandse Elftal gisteren enkele doelpunten tekort en mag het daardoor geboedapest en min of meer roemloos naar huis terug.
Die roem haal ik dan maar bij Max Verstappen, zoals gisterenmiddag, maar ook van de aankomende Olympische Spelen in Japan.
En wat denk je van de losgebrande Tour de France, die afgelopen zaterdag begonnen is? Ik heb nu al twee dagen genoten. Hebben jullie De Gelderlander van vandaag al gezien, al gelezen?
Jullie weten misschien wel dat wielrennen mijn sport is. Hoewel, alleen om naar te kijken tegenwoordig… En mijn grote idool en favoriet is al jaren Mathieu van der Poel. Ook om naar te kijken, niet om een rondje mee te gaan fietsen en zeker niet de Mookerberg op. Dat heb ik gisteren wel gezien.
Jullie ook? Fenomenaal! Iedereen die iets van wielrennen weet en dit gezien heeft gisteren, die durft de komende week zijn eigen fiets niet meer aan te raken. Heb je gelezen vandaag wat sport columnist Thijs Zonneveld schrijft? ‘Alleen zijn schaduw heeft hem weten te volgen – al was het maar net.’
Geel! Hij draagt de gele trui! De Max Verstappen op de fiets! Wedden dat diezelfde Max volgende keer ook weer wint, maar dan in een gele Honda Yellow Bull.
Van jongs af aan heb ik plezier beleefd aan het fietsen, zelf racen en het kijken naar die bekende sporters van vroeger. Net als mijn vader. Ook hij had zijn idool: dat was de opa van die Mathieu van der Poel, Raymond Poulidor. Nooit, nee nooit mocht zijn opa het geel aantrekken. Die kleur van de trui van de Tour, die de leider drie weken lang mag dragen. Nooit, terwijl hij toch wel acht keer bij de drie besten hoorde in die prachtige Tour de France.
En nu mag zijn kleinzoon Mathieu hem eren in die gele trui, met één vinger naar de hemel wijzend. Over droge tranen gesproken… Heb je vandaag die foto gezien op die twee dubbele sportpagina’s van de vandaag veel minder voetbalpartijdige Gelderlander? Ik wel!
Vanmorgen heb ik heel enthousiast nog even gekeken naar mijn eigen racefiets in de garage. Een gele racefiets! Ik heb hem nog steeds.
Ooit was ík daarmee óók het idool van mijn vader. In één van mijn maandagmails heb ik het geschreven. Ik werd eerste in een marathonwedstrijd en ik zag mijn vader met niet al te droge tranen.
En nu nog ben ik in het geel. Ik heb het geel aangetroken! Gele schoenen! Ja ik draag ze…
Maria! Nee niet die van ‘Binding’ en van ‘Moeder van de Kerk’. En ook niet van Accordeona. Ik bedoel Maria, die ‘van ons‘,omdat in Brabant immers alles van ons is.
Ik heb altijd gedacht dat Maria’s altijd wel iets met de kleur blauw hadden, behalve dan met een optreden van ÉgeWies. Maar niks is minder waar!
Die van ons is opeens kameleontisch van kleur veranderd. Het is gebeurd tijdens de late lente, zo rond de tijd dat ik zeventig jaar ging worden. Geel!
Er werd een gele lange broek uit de kleerkast getoverd en toen begon de zon te schijnen, omdat de zomer in aantocht was. En mijn favoriete winkel van de ANWB stuurde een e-mail met een reclamefoto. Eerst dacht ik dat het een uit de klauwen gegroeid nest van een kanariepietje was, maar wat moet de ANWB met kanariepietjes?
Het was een bermuda. Zo’n iets langer dan heel korte broek, die prima zou passen bij de mannelijke tegenhanger van rokjesdag. Ondanks de kleur, want hij was zo geel als dat van wat ik dacht dat het was. Nog geler dan mijn racefiets in de garage.
‘Je moet wat durven’, was het antwoord al vóór dat ik commentaar kon leveren en dat ik al zeventig was. Tja, ik moet wat durven! Eigenlijk geen probleem, want met een mondkapje over mijn spraakcomputer kent niemand mij. Maar nu zijn de mondkapjes wél zo ongeveer geschiedenis geworden.
‘En je moet er gele schoenen bij kopen’, was het volgende wat me gezegd werd. Dat was afgelopen week… Gele schoenen; sneakers! Lieve hemel. Ik? Zeventig jaar! En zonder een zichtbelemmerend mondkapje?
Alle internetwinkels verkopen gele sneakers, Van eigeel tot kanariegeel. Maar op internet kun je geen schoenen passen en geen veters strikken.
‘We gaan naar Uden!’ Dat was vorige week maandag, een half uur ná mijn moeilijke maandagmail.
In Uden hadden ze geel genoeg: citroenen, legosteentjes, tennisballen, kunsttulpen, nog enkele gele ballonnen tussen alle oranje in, paaseieren-in-de-reclame, omdat ze over de datum waren. Noem maar op, alles geel! Maar géén gele schoenen, geen linkse en geen rechtse. Wél reed er een gele bezorgbus van DHL rond, waarvan ik dacht: die komt gele schoenen afleveren… Maar niks!
Moet ik ook nog vertellen wat we, na Uden, maandag nog in Helmond gezien hebben? Niks! Géén geel! Ja toch, bij Bakker Bart. We aten een broodje omelet en wat denk je? Die was geel! Misschien wel gebakken van die Udense gele paaseieren-in-de-reclame van over de datum…
Wil je ook nog weten wat we na Helmond in Gemert gezien hebben?
Drie bloemisterijen met allemaal zonnebloemen voor weinig geld en veel geel.
Ik zou er bijna mijn schoenen voor opvreten. Had ik ze maar…
Dan maar geen gele schoenen passen en geen veters strikken. Ik heb immers wel meer van internet gekocht.
Dinsdagmorgen stopte het gele bezorgbusje van DHL voor mijn deur en werden mijn gloednieuwe gele sneakers geschoendoosd afgeleverd. Maatje 43 van Floris, groot genoeg om een voetbalveld vol koolzaad mee rond te sneakeren.
De rest van de week heb ik mijn overwinning gevierd en Floris geshowd. In het geel… Maar vandaag niet nee! Vandaag mag mijn favoriet Mathieu van der Poel zijn opa eren in de Tour de France! In het geel… Heb je zijn hemelwijzende vinger gezien? Zijn gelukzalige blik onder dat omlaag getrokken mondkapje? Zijn gele trui? Of vind je De Gelderlander toch nog zo’n voetbalpartijdige krant, net als ik?
Ik kijk uit naar maandag 12 juli! Ik kijk er érg naar uit en o… o… o…, wat hoop ik dat jullie er allemaal zullen zijn!
We gaan onze overwinning vieren. De overwinning op de freule. En ik zal trots zijn op die overwinning en blij zijn en droge tranen laten.
Ik zal vertellen dat we sámen gewonnen hebben, dat we de moeilijkste coronabergen beklommen hebben, dat we door de donkerste tunnels gekropen zijn, dat we groen licht hebben en ik zal het jullie jullie allemaal laten zien.
Op maandag 12 juli zal ik jullie begroeten met een zegegebaar. Een vinger omhoog, naar de volle maan… Weg freule!
Ik kijk ernaar uit! Twee weekjes, ja, dat houd ik nog net vol! Ik zal er zijn, dat beloof ik jullie! In het geel…
Tot wèrus!
Peter